Hoe werkt een CRT-tv?

Kathodestraalbuis-tv's (CRT) maken gebruik van andere technologie dan liquid crystal display (LCD) en plasma-tv's. In feite is het de aanwezigheid van een CRT - een trechtervormige glazen buis - die CRT-tv's hun karakteristieke diepte en gewicht geeft. In wezen werken CRT-tv's door een fosforcoating aan de binnenkant van het scherm te bombarderen met negatief geladen deeltjes die elektronen worden genoemd of, oorspronkelijk, kathodestralen.

Elektronenkanon

In een CRT, een apparaat dat bekend staat als een elektronenkanon (dat bestaat uit een negatieve elektrode of kathode), genereert een reeks computerwikkelingen die bekend staan ​​​​als stuurspoelen en een verwarming een elektronenstraal. De stuurspoelen creëren een magnetisch veld, dat de straal zo geleidt dat deze vanaf de bovenkant heen en weer over het scherm scant. Lucht wordt aan de CRT onttrokken zodat luchtmoleculen de doorgang van elektronen tussen het elektronenkanon en het scherm niet hinderen.

Fosfor

Fosfor is de naam die wordt gegeven aan elke stof die zichtbaar licht uitzendt bij blootstelling aan straling, zoals ultraviolet licht, of, in dit geval, een elektronenstraal. De elektronen botsen met de fosforatomen, waardoor ze energie krijgen of 'opgewonden' worden. Wanneer de fosforatomen de tijdens de botsingen gewonnen energie verliezen, zenden ze deeltjes of fotonen van zichtbaar licht uit.

Zwart-wit en kleur

Oudere CRT-tv's gebruiken slechts een enkele kleur fosfor en kunnen dus alleen zwart-wit of zwart-wit beelden produceren. Latere CRT-tv's gebruiken fosforen die gekleurd zijn in de drie primaire kleuren - rood, groen en blauw - en kunnen daarom full colour beelden produceren. In het laatste geval brengen fabrikanten meerdere kleurcoatings op het scherm aan via een apparaat dat bekend staat als een diafragmamasker, gemaakt van geperforeerd metaal, om duizenden smalle, gekleurde lijnen van fosfor te creëren.

Overwegingen

Er is niets inherent mis met de manier waarop CRT-tv's werken. In feite geven CRT-tv's kleuren zeer goed weer en produceren ze afbeeldingen van hoge kwaliteit, die gemakkelijk kunnen worden geschaald naar verschillende resoluties. Hun grootste nadeel is echter hun fysieke grootte en gewicht; een grote CRT-tv kan enkele honderden kilo's wegen, terwijl een veel grotere lcd- of plasma-tv licht genoeg kan zijn om aan de muur te hangen. CRT-tv's produceren ook meer merkbare flikkering dan hun flatscreen-tegenhangers en verbruiken aanzienlijk meer stroom. Bovendien betekent de aard van een aftastende elektronenbundel dat deze divergeert wanneer deze de rand van het scherm nadert, dus het zichtbare gebied van een CRT-tv-scherm is altijd een paar centimeter kleiner dan de werkelijke fysieke grootte.